Zonder verlenging, of toch niet?

Terugblik op de extra raadsvergadering van 15 april 2025

‘Extra, extra, read all about it’, schreeuwden vroeger de krantenjongens op straat (losse verkoop). Zo’n paperboy kon later eventueel zelfs nog wel miljonair worden. Enfin, een extra vergadering over de verlenging van de asielopvang in het Missiehuis. Het werd een ietwat rare vergadering. Ik ging van huis en zei tegen mijn eegade: ‘Dat gaat niet lang duren, hoor. Iedereen is het er wel over eens, dat de opvang in het Missiehuis per 31 december 2027 stopt. Een half uurtje, verwacht ik.’ Nou, het werden dik twee uren.

door: Norbert de Vries

Punt uit

Een punt is in het Engels ‘full stop’. Een puntkomma is ‘semicolon’. Het draaide in de vergadering om punt en puntkomma. De opvang in het Missiehuis eindigt op 31-12-2027, zonder verlenging. Of toch niet? (dit uitspreken zoals de Duitse leraar, gespeeld door Pierre Bokma: ‘Jullie hebben allemaal een onvoldoende! Of toch niet? Enz.) Punt, of toch nog een slag om de arm?

Maar eerst: punt (!) van orde

De heer Van Beurden (VVD) vroeg het woord. En kreeg het, want een punt van orde heeft altijd voorrang. Hij sprak en zeide: “Ik ben niet tegen de opvang asielzoekers, geenszins, ik ben tegen het verlies van het vertrouwen van onze inwoners in de politiek.’ En hij noemde een paar recente voorbeelden waarbij dat vertrouwen werd beschaamd. ‘Keer op keer worden beloftes en toezeggingen niet nagekomen en het lijkt erop dat dit college nu deze raad gebruikt als een soort ontsnappingsroute om een vierde keer onder die belofte uit te komen. Als namelijk dit voorstel door de raad wordt aangenomen kunnen zij zich beroepen op het feit dat het een besluit is geweest van de raad! (…) Mijn voorstel is om dit raadsvoorstel van de agenda te verwijderen en deze raad niet te laten gebruiken als een instrument om beloftes en toezeggingen te omzeilen. Als het college besluit dan alsnog gebruik te maken van haar bevoegdheid om zelfstandig dit besluit te nemen dan is dat geheel voor het conto van dit college.’

Potztausend, dat is even schrikken. Edoch, zijn voorstel werd weggestemd.

Zonder verlenging

Er vielen meer harde woorden in deze vergadering. Uit de hoek van Gezond Verstand hoorde ik iemand roepen over ‘keiharde valse beloften’. Verwijten over en weer. Het geweer werd geschouderd en van pang-pang ging het. Waar draaide het dan uiteindelijk om? Om de expliciete garantie dat het Missiehuis vanaf 1 januari 2028 niet meer in gebruik zal zijn voor de opvang van asielzoekers. Expliciet! Ja maar, ja maar, neen, niet impliciet, maar expliciet. Mijn gedachten gingen terug naar heel vroeger. Duitsche tv, trekking lottogetallen: ‘Alle Angaben, wie immer, ohne Gewähr’. Nee, niet zonder geweer, maar zonder garantie. Onder voorbehoud dus. Nooit begrepen welk voorbehoud, maar alla.

Gezond Verstand en VVD dienden een amendement in waarin de voorwaarden voor de verlenging ‘klipp und klar’ werden opgesomd, zulks vanuit de overweging dat de voorgestelde besluittekst te veel openingen zou laten voor een eventuele verlenging na 2027. Dát was des Pudels Kern, om het op zijn Duits te formuleren.

Ook de coalitiepartijen dienden amendementen in, en daarin staat de volgende zinssnede: ‘De huur van het Missiehuis te verlengen tot 31 december 2027, zonder verplichting tot verlenging.’ Nou, die laatste vier woorden waren goed voor felle discussies en heftige verwijten. Die discussies waren van zo’n hoog niveau, dat ik er sprakeloos van bewondering naar zat te luisteren (dat is maar goed ook, want aan de perstafel dient men te zwijgen).

Schorsing

Mark Verhoeven (LRG) vroeg om een schorsing en toen werden die vier woorden geschrapt. Slot van het liedje: eigenlijk werd niemand er blij van. Bul keek door z’n lorgnet naar Doovekool en Doovekool keek door z’n lorgnet naar de Bul en ze hadden allebei hun twee handen op elkaar op de knop van hun wandelstok en keken naar een natten kring op ’t tafeltje. (uit Nescio) Stemmen dan maar. De oppositie legde het natuurlijk af.

De heer Van Beurden stemde niet

Klein incident. De heer Van Beurden (VVD) wenste zich van stemming te onthouden, maar helaas de raadsleden hebben maar twee smaken tot hun beschikking: voor of tegen. Ergo, Ad verliet kort voor de stemming de raadszaal. De coalitie hoonde en schamperde. ‘Het is raadslid-onwaardig, het is laf’.

Wederom harde woorden dus. En de sfeer in de raadsvergaderingen is vaak toch al kribbig en vijandig. Komaan, dames en heren volksvertegenwoordigers, dat is toch allemaal niet nodig? Ik zou bijna met een zwaar Duits accent willen zeggen: de hele raad heeft een onvoldoende, allemaal! Misschien zouden jullie met elkaar kunnen afspreken om in het vervolg te schelden in een taal die niemand verstaat. Dus als je je politieke tegenstander agressief wilt toevoegen dat ie uit z’n nek kletst, dan zeg je in plaats daarvan heel rustig ‘nugas blatis’ (dat is Latijn voor: je praat onzin). Alles kan beleefder. Ik lees momenteel het boekje van M. Ortuinum over de ‘Ars honeste petandi in societate’ , de kunst om op beschaafde wijze in gezelschap een scheet te laten. Zéér instructief.