PENSIOEN STAAT VOOR DE DEUR

Op scholen is het vaak zoeken naar een geschikte ruimte om even neer te strijken voor een goed gesprek. We hebben ons nauwelijks geïnstalleerd of de deur zwaait alweer open. Vleiende woorden dwarrelen binnen. Nou ja dwarrelen, zeg maar rustig ‘worden enthousiast gekatapulteerd’: “Eén van de beste conciërges die we ooit hadden, en eigenlijk wil hij gewoon helemaal niet weg.”

Sjef (66) glundert: “De juf van onze Timo.” Morgen is Sjef zijn laatste werkdag op ’t Schrijverke in Goirle. Bijna twintig jaar maakt hij er deel uit van een driekoppig team van conciërges. Onmisbare schakels in het soepel functioneren van een basisschool.

DOOR WILMA ROBBEN

Tegelzetter

Sjef groeide hij op in Tilburg en bezocht als jong mènneke de Sint Jozefschool aan de Broekhovenseweg. Dat hij jaren later opnieuw in het basisonderwijs zou belanden, kon hij toen niet vermoeden. Sjef raakte verzeild in ‘de bouw’ en ‘scheurde’ voor tegelzettersbedrijf Zeebregts het hele land door. “Van 5 tot 5 waren we onderweg. We werkten overal. In Rotterdam, Vianen, Delft en Wageningen om maar een paar plaatsen te noemen. Dan reed ik zelf en nam zo’n drie, vier mensen mee. Dat tegelzetten deed ik 22 jaar lang met veel plezier. Het is mijn rug die me opbrak.”

De Goirlese periode

Het is 1979. Inmiddels is Sjef voor zijn geliefde Wilma in Goirle in de toenmalige nieuwbouwwijk De Hellen neergestreken. Hij wordt vader van een jong gezin met twee dochters, Wendy en Monique. Via de Dienst Sociale Werkvoorziening (later Diamant genaamd) kan Sjef gelukkig weer aan de slag bij wijkcentrum De Deel.

Kort daarna ontmoet hij Ad van de Louw, de toenmalige directeur van basisschool Open Hof aan de Frankische Driehoek, waar zijn dochters Wendy en Monique op zaten. 14 jaar lang zal hij daar het vak van conciërge uitoefenen. Namen van toen nog jonge leerkrachten als Jacqueline Meys, Ad van Elsacker, Maarten Widdershoven en Ben Verdonk komen onmiddellijk bovendrijven. Daarna volgt de overstap naar ’t Schrijverke. Eerst als vervanger, later als één van de vaste conciërges.

Conciërge op ’t Schrijverke

“Wat leuk is, is dat ik hier nu op ’t Schrijverke ouders tegenkom, die ik destijds op Open Hof als leerlingen ontmoette.” Daarbij horen zelfs zijn eigen dochters die hun kinderen/Sjefs kleinkinderen (Milan, Bente, Vayen en Timo) bij ’t Schrijverke op school deden. Het betekent dat Sjef elke werkdag nog steeds begint met een knuffel van Vayen en Timo, want Milan en Bente zijn allang doorgestroomd naar het vervolgonderwijs.

Als conciërge zag Sjef in de loop der jaren ontelbaar veel kinderen aan zich voorbij trekken. Met de boefjes bouwde hij meestal de beste band op, want vooral vroeger had hij met hen het meest te maken. “Als ze straf hadden, kreeg ik ze onder mijn hoede èn dan deej ik der mar meej aon hè.” Eén speciale leerling, die hij nooit zal vergeten is Amy. Ze was een leerling van groep 5 toen ze plotseling overleed. “Iedere keer als ik op het kerkhof kom waar Amy is begraven, bezoek ik haar graf.”

Jubilea

Aan jubilea geen gebrek. Driemaal vierde Sjef een koperen jubileum. Eerst bij Diamant, daarna bij Open Hof en later bij ’t Schrijverke. Tussendoor was er ook nog een zilveren jubileum bij Diamant. “Dè kan nie iederêen zègge!”

Voor het slapen gaan

Van wat de komende periode brengen zal, heeft Sjef geen idee. Wel denkt hij meer tijd te gaan doorbrengen in zijn caravan op de camping in Mol. Samen met Wilma en Boomertje Bobby. Maandag blijft de vaste oppasdag voor de jongste kleinkinderen. Zijn aandeel in het huishouden zoals stofzuigen, koken en bakken had hij al. Zuurkool met spek is het favoriete gerecht. Voor het slapengaan, gaan Sjef en Wilma steevast een half uurke wandelen met de hond, “want dès goed vurdègge nòr bèd gaot, zègge ze.” En zo is dat.

Vrijdag 21 maart zal Sjef bij ’t Schrijverke feestelijk worden uitgeluid. Zijn collega’s zal hij gaan missen. En wat te denken van die vele knuffels die zijn kleinkinderen hun ‘opa’ elke werkdag even kwamen geven.