Daar is ie dan: dé expo
Aanstaande zaterdag, 7 september, is het zo ver. Dan wordt de tentoonstelling ‘Gullie ammaol schoone plekskes zèt van mèn’ geopend. Het doel was: 100 fraaie tekeningen, aquarellen en schilderijen van allerlei plekken in Goirle en Riel. Is dat doel gehaald? Jazeker! U kunt dat zelf komen vaststellen op het heemerf (potstal en schuur) in de weekenden van 7 september tot en met zondag 13 oktober.
door: Norbert de Vries
Even wat anders
De titel van de tentoonstelling is ontleend aan het Goirles Volkslied. In de oproepen die in het GB geplaatst zijn, liet ik op het vermelden van de titel ‘Gullie ammaol, enz’ volgen, dat die woorden, lang geleden inmiddels, uit de pen van Wim van Boxtel (VABO) waren gevloeid. Ik kreeg nadien een corrigerende reactie: die woorden waren van iemand anders. Ik zoek dat uit en kom hierover te gelegener tijd bij u terug.
Selectie
De tentoonstellingscommissie heeft heel veel inzendingen bekeken. Een belangrijk uitgangspunt was: je moet de afgebeelde plek kunnen herkennen. Veel – niet alle! - natuurlandschappen (met name de Regte Heide was daarbij goed vertegenwoordigd) vielen daarom af. ‘Ja, een mooi schilderij van een heidegebied, maar het is niet herkenbaar de Regte Heide. Het kan net zo goed de Strabrechtse Heide zijn’, klonk er dan. Ook sommige afgebeelde huizen (vooral veel boerderijtjes) konden om vergelijkbare redenen niet tot de expositie worden toegelaten. ‘Dat kan overal zijn. Dat is niet een afbeelding van een plek die we duidelijk in Goirle of Riel kunnen lokaliseren.’ Soms ook viel een werk af omdat er al meerdere, betere schilderijen of tekeningen van een bepaalde, bekende plek voorhanden waren. Kortom, de commissie, streng doch rechtvaardig, kon niet alle aangeboden werken in de tentoonstelling opnemen.
We mogen met genoegen vaststellen, dat Goirle en Riel veel mooie plekjes kent. Maar helaas, sommige van die plekjes verdwijnen in de loop der tijd. Wat rest zijn herinneringen, en wellicht ook nog beelden, in fotoalbums en aan de huiskamermuur bewaard. Tekeningen en schilderijen over die plekjes zijn er gelukkig nog ruimschoots.
Gehechtheid
De eigenaren zijn vaak erg gehecht aan hun kunstwerken. Dat bleek op bijzondere wijze uit het geval van een Goirlenaar die een schilderij bezit van de stuw in de Vloed. Hij wilde dat wel tijdelijk afstaan ten behoeve van de expositie, maar na zijn aanvankelijke toezegging begon hij toch te twijfelen. Van 7 september tot 13 oktober, dat is wel een erg lange periode. Zou hij het schilderij zo lang wel kunnen missen? Hij zei: ‘Het schilderij hangt bij mij aan de muur boven de bank, en ik kijk er elke dag naar. Ik ben er aan verknocht. Dat schilderij zal ik daarom ook nooit verkopen, al bied je een miljoen.’ Het zal u niet verbazen: hij besloot uiteindelijk het schilderij niet uit te lenen voor de tentoonstelling. Hij kon het zo lang niet missen!
Zuiver bekeken?
Ik moet denken aan een gedicht van Bert Bevers over zijn geboorteplaats Bergen op Zoom waarvan de beginregels luiden:
vanuit deze klankkast van chauvinisme
valt het niet mee om jou zuiver te bekijken
Echte (dat wil zeggen: geboren en getogen) Goirlenaren en Rielenaren, ze houden van hun dorp. Ze blaken van trots. Kijk maar in het GB waarin wekelijks de ziel van Riel wordt opgewreven (‘Kijk naar de ziel van Riel’), en luister ook naar vele lofzangen op Goirle die op en rond het Kloosterplein te beluisteren zijn. Logisch dus, dat in vele huiskamers Goolse en Rielse taferelen hangen. En dat is goed. ‘De liefde tot zijn land is ieder aangeboren’, dichtte Vondel in zijn Gijsbrecht van Aemstel, en dat geldt in nog sterkere mate, dunkt me, voor ieders geboorteplaats. (Tot troost van ingezetenen die hier niet geboren zijn, zoals ikzelf, laat ik hier de beroemde slotregels van dat gedicht van Bevers volgen:
niets blijft, behalve toch het idee: je hoeft hier niet
geboren te zijn om hier vandaan te willen komen
Enfin, wat ik maar zeggen wil: wie van Goirle en /of Riel houdt, kijkt met grote welwillendheid en innig genoegen naar al die Goolse en Rielse taferelen. Goirle en Riel zijn mooi ‘im Augen des Betrachters’, de Goolse en Rielse Betrachter jedenfalls.
Open op…
De expositie is te bezichtigen op de zaterdagen 14, 21, 28 september en 5, 12 oktober en op de zondagen 8, 15, 22, 29 september en 6, 13 oktober, van 13.30 tot 16.30 uur.
De tentoonstelling is te bezichtigen in de potstal en in de heemschuur op het Heemerf, Nieuwe Rielseweg 41-43. De toegang is gratis.
Er is ook de mogelijkheid om buiten de openingstijden met een groep te komen: kosten € 30,-. U kunt daartoe een telefonische afspraak maken (tel. 06.38432313).
Bezoek deze unieke expositie!
Het gebeurt in Goirle en Riel bijna nooit, dat zo veel particulieren schilderijen e.d. beschikbaar stellen voor een tentoonstelling. U ziet hier daarom kunstwerken die u hoogstwaarschijnlijk nooit eerder hebt kunnen aanschouwen. ‘Verborgen kunstschatten’ zou je kunnen zeggen. En bovendien: kunstwerken die appelleren aan uw Rielse ziel en Goolse gemoed.