Goirles Belang was twee weken met vakantie – heel netjes want de talkshows nemen drie maanden vrij – en uw dienaar nam op zich om zijn avonturen en observaties met u te delen bij het uitkomen van de eerste krant in het nieuwe seizoen. Ga ik doen. Het was hier – dit voor de mensen die in het hete buitenland verbleven – nogal koel en nat. Ik heb niet vernomen van bosbranden in Nederland. De hortensia bloeide dat het een lieve lust was. Ik ben niet de enige die het heeft opgemerkt; allerlei mensen merkten het op: goh, die hortensia’s! Verder was het natuurlijk de zomer van de slakken en de geringe beschikbaarheid van rabarber. Thuisblijven is de nieuwe norm van vakantie houden, als je het héél goed wil doen tenminste. In Barcelona is men de toeristen spuugzat. Dat is met heel veel trekpleisters het geval. In ons eigen landje wil Texel toeristen gaan weren: de rek is er uit, bericht in Brabants Dagblad op 26 juli 2024. Hoe kunnen we dit een beetje positief houden?
door Ben Loonen
Oisterwijk
We fietsten naar Oisterwijk. Ik had gehoopt dat er op De Lind weer die beelden te zien zouden zijn die er in de zomer staan; het is me niet duidelijk of ik de editie 2024 gemist heb of dat ie nog moet komen. Maar we gingen niet voor de kunst maar voor een mensch. Vakantie thuis geeft de mogelijkheid om verwaarloosde vrienden op te zoeken. Na een vroeg bezoek in de ochtend kreeg Annemieke al gauw een lekke achterband, ik had geen plakspullen bij me. Ik zing hier de lof van René van Linden, Dorpsstraat 20 van Bike Totaal; hij was bereid ondanks zijn volle caseload haar achterband onmiddellijk te plakken (dat is tegenwoordig dus de band vervangen). Ik denk dat Paul van Korven dat ook gedaan zou hebben. Intussen aten we op een benkske onze boterham op. We werden door verschillende voorbijgangers smakelijk eten toegewenst. Oisterwijkers zijn vriendelijke mensen, zo was mijn observatie.
Goirle
Elk jaar moet ik iets zeggen over ons buitenzwembad, Feel Fit Center, dat kostbaar erfgoed waarvan de zwemmers elke jaar de bange vraag stellen: hoe lang nog? Het eerste uur (tussen 10.00 en 11.00 uur) zwemmen ongeveer tien mensen, altijd dezelfde. Gadegeslagen door een aantal lieftallige, nog heel jonge badjuffen. Als het kwik naar 30 graden klimt zeggen we tegen elkaar: morgen zijn we met tien mensen méér. Dat is een heel cynische opmerking waar wel een kern van waarheid in zit. Weet u wat een toegangskaartje kost? 9 euro! Als je als nietsvermoedende vader en moeder met twee kinderen en een neefje dat logeert naar het Goirlese zwembad gaat, mag je 45 euro neertellen. De vrouw aan de kassa vindt het ook schandalig, maar zij gaat niet over de prijzen. Maar je begrijpt dat het nooit echt druk meer kan zijn. Ik hoorde een jonge vader tegen zijn zoontje zeggen: vroeger stonden we met dit weer in een lange rij voor de kassa, tegenwoordig kun je gewoon doorlopen. Inderdaad, ik heb nog actieve herinneringen aan lange rijen als het warm was. Ik sprak een sociaal-democratische gezondheidswetenschapper die hoofdschuddend naar de obese kinderen keek. Hij vertelde me dat zo’n joch hem gevraagd had of hij hem wilde helpen een blik knakworsten open te maken. Dat hadden zijn ouders hem meegegeven als lunch. Nee, jongen, had hij gezegd, dat ga ik niet doen, want dat is heel slecht voor je. Ook hij betreurde de toegangsprijs en dat in een tijd dat we veel moeten bewegen willen we de gezondheidszorg niet totaal verstoppen met gewichtsgerelateerde gezondheidsproblemen.
Tilburg
Ik ging niet naar de Tilburgse Kermis, noch naar de mis op Roze Maandag, maar wel naar museum De Pont, naar de expositie en installaties van Laure Prouvost (Lille, 1978). Het heet: In the mist of it all – Above front tears. Bij binnenkomst zie je op een groot scherm een (naakte?) oude vrouw zweven boven de dingen, boven onze wereld die allerlei verontrustende kenmerken heeft om het zacht te zeggen. Die oude vrouw blijkt volgens de folder de oma van Laure die niet te beroerd is om haar kleindochter-in-de-kunst een handje te helpen. Je weet niet wat je ziet. Ja, je weet wel wat je ziet: de ontiegelijke rotzooi die we van onze wereld maken. Het is navrant dat je VR nodig hebt om tot een mooie droomwereld toegelaten te worden. Er hangen twee manden in de ruimte. Als je die mand over je hoofd trekt, vind je binnen een kijker die je voert naar een virtuele ruimte: een prachtige tuin, een soort aards paradijs, zoals ik me die tenminste voorstel. En warempel: bij het paradijs hoort een Eva, en opeens maakt uit het struweel op de achtergrond een geheel naakte vrouw zich los en komt met verleidelijke, langzame schreden op je af. Je kunt haar zonder blikken en blozen in al haar glorie aanschouwen. Ze komt vlak voor je staan en dan keert zij zich om en kun je – als je je zelf omdraait en meegaat – haar volgen naar een verdwijnpunt. Zo zijn er drie vrouwen in die tuin die zich aan je blikken prijs geven. Dat had die goede oude Abbé Pierre nog eens moeten meemaken, dan was hij misschien van de kantoormeisjes afgebleven.
Vakantie
Als deze krant uitkomt is de vakantie natuurlijk nog niet voorbij. Het vakantiewerk, d.w.z. het Jeugdvakantiewerk, moet nog beginnen vooraleer de lieve jeugd weer naar school gaat. Ik lees een noodoproep vanuit de organisatie van het JVW Goirle: ze komen nog zo’n 18 begeleiders te kort. Elk jaar wordt het moeilijker om de begeleiding rond te krijgen. Van een noodoproep in de krant zullen de nodige jongeren niet aangeworven worden, dat zal toch vooral via de sociale media moeten, enfin, dat zullen ze zich niet door uw oude correspondent te hoeven laten uitspellen. Het zal ook wel goed komen, vermoed ik, want de jeugd is van “het laatste moment” – het houdt het liefst zo lang mogelijk alle opties open. Lastig voor de organisatie, maar het is niet anders. Het komt wel goed: is dit geen positieve slotopmerking?