Het jubileum 125 jaar kerk Sint Jan, gevierd op zondag 23 juni, ligt weer achter ons, rest de kermis. Ik was erbij en dat kan niet van iedereen gezegd worden, tenzij nog veel mensen gekeken hebben naar de streaming dankzij de goede diensten van Harold Spijkers. De kerk was aardig vol, maar beslist niet afgeladen zoals bij evenementen toch meestal het geval was. Het thema van de eucharistieviering was pikant: het kloppend hart. Dit was vele jaren de strijdkreet voor het grote Kloosterplein dat er nooit gekomen is. Laat het kloppend hart dus maar aan de kerk over. Er waren een paar opvallende dingen.
door Ben Loonen
Viering 125 jaar kerk Sint Jan
Veel zingen
Bisschop Gerard de Korte was de hoofdcelebrant. Hij werd terzijde gestaan door pastoor Robert van Aken, oud-pastoor Martin van Zutphen, kapelaan Cyrus van Vught en de priester Wil Smulders. Medewerking werd gegeven door de koren Cantorij, Gotiko, Rouw- en Trouwkoor en Eigenwijs. Ik weet niet of er een kerkelijke variant is van het Guinness Book of Records, maar aan het einde van de viering kon bisschop De Korte het niet laten op te merken dat hij nog nooit een viering had meegemaakt waarin zoveel gezongen werd. Dit hoeft niet als kritiek gezien te worden. Toen er bedankt werd door de voorzitter van de Torengroep, Ad Verbruggen, dankte hij iedereen maar vooral de vrijwilligers. Hij wilde geen namen noemen, behalve één: Jozef Wijdemans, die ziek thuis zat, maar die ongetwijfeld naar de uitzending gekeken heeft. Hij staat al 70 jaren te boek als vrijwilliger. Kapelaan Cyrus van Vught vroeg om royaal te geven in de collecte … zodat we de volgende 125 jaar weer vooruit zouden kunnen. Een leuke oproep. De aanwezigen zouden waarschijnlijk hun hele spaartegoed hebben moeten doneren om enigszins in de buurt van die opdracht te komen. In zijn heenzending riep de bisschop de mensen op om fier te zijn op hun geloof én trouw naar de kerk te komen, want katholiek zijn doe je niet in je eentje. Ik dacht voor mezelf: die kun je in je zak steken. Opvallend vond ik de voorbede voor Goirle, waarin niets ongenoemd bleef: voor alles wat los of vast zit in Goirle werd gebeden.
De zon
Na de dienst werd de traditionele vendelgroet gebracht door het gilde Sint Joris (als Mauritius gaat slapen) nog het enige werkende gilde in Goirle. Daarna volgde een niet-traditionele optocht door een klein stukje Kerkstraat, dwars door de pastorie heen, naar de achtertuin van de pastorie. Het weer werkte op een zeldzame manier mee door de regen thuis te houden. De zon scheen dat het een lieve lust was. Voor het eerst sinds tijden stonden we weer eens te bakken. Er was koffie, er waren broodjes. In overvloed, gezien de enigszins teleurstellende belangstelling. De wonderbare broodvermenigvuldiging had al van te voren plaatsgevonden. In de achtertuin werd het een gezellige boel, er was ook fris en bier en zo te zien liet men dat niet staan. Waar hadden we het over? Over 125 jaar. Hoe zou het over 125 eruit zien, we hebben het dan over het jaar 2149, voor ons onvoorstelbaar dat er dan nog een Sint Jan zou bestaan.
Gospel
Om 15.00 uur werd de jubileumviering afgesloten met het laatste programma-onderdeel: een gospelkoor, niet buiten maar in de kerk weer. Dat had beter om 14.00 uur kunnen plaatsvinden, want zo ver ging de spanningsboog van de meesten niet. Sommigen – onder wie uw verslaggever – pikten het eerder af, maar kwamen terug om 15.00 uur. Buiten was het warm, binnen was het lekker koel. Het gospelkoor zong dik een uur hartverwarmende songs. En daar was het thema van de dag weer terug: het hart, het kloppende hart vanwaaruit alle goede dingen des mensen voortkomen, met de zegen van boven natuurlijk.