Krasnogorsk is niet vaak in het nieuws, maar na de aanslag op Crocus City Hall is die naam die zo veel herinneringen oproept weer opgedoken.

Op 18 oktober 1987 werd een Vriendschapsverdrag gesloten tussen Krasnogorsk en Goirle. Bij die gelegenheid kreeg de gemeente Goirle een samovar, symbool van de Russische gastvrijheid, Goirle bracht een beeldje van de wever mee, symbool van het dorp Goirle en zijn historie. Op 4 april 2019 werd de slotavond gehouden van de stichting Goirle - Krasnogorsk, nadat de gemeentes al enkele jaren eerder het Vriendschapsverdrag hadden opgezegd. Tussen die twee data liggen de talloze concretiseringen van de vriendschapsbanden: uitwisselingen op thema’s (muziek, sport, politie, journalistiek, onderwijs, boeren, kerken, etc.), groepsreizen, persoonlijke contacten.

door Ben Loonen

Die vriendschap is verleden tijd, voor de meesten - ook voor mij - geldt dat er geen contacten meer zijn met mensen uit Krasnogorsk. Bij de MH17, bij de Krim, bij 22 februari 2022 toen de zogenaamd speciale militaire operatie van Poetin-Rusland in Oekraïne begon en daarna met de verschrikkelijke beelden uit Oekraïne elke dag weer, heb ik vaak gedacht: wat zouden onze vrienden in Krasnogorsk daarvan denken? Ik dacht: ze zullen wel achter Poetin staan, althans naar buiten toe. Wat ze binnenskamers denken en zeggen? Volgens Jarron Kamhorst in Trouw is de algehele stemming in de Russische Federatie depressief, juist vanwege de oorlog in Oekraïne die geen oorlog genoemd mag worden; de verschrikking van Crocus City heeft er alleen nog maar een laag van verdriet overheen gelegd. Hij gebruikt het beeld dat de zuurstof uit de samenleving is weggetrokken. Als er geen zuurstof is kun je je moeilijk laten horen.

Kennen de oud-Krasnogorsk-reizigers Crocus City? Niet als onderdeel van de stad, wel als een site waar je met de autobus langs kwam op weg naar Moskou. Het was in aanbouw, er werd met enige trots naar gewezen: kijk, het modernste van het modernste. Crocus City ligt tussen Krasnogorsk en Moskou, het is het een noch het ander, het is westerse decadentie in het eeuwige Rusland. De terreurgroep heeft zorgvuldig gekozen: zowel het Westen als het Oosten zijn in de aanslag inbegrepen. Het is niet onwaarschijnlijk dat inwoners van Krasnogorsk, kinderen van onze oude vrienden erbij waren en omgekomen zijn. Triest, intriest, we hebben met ze te doen.

Ik heb nog wel contact met Oekraïners. Sinds Israël en Gaza weten we dat het linke soep is om leed te vergelijken, maar ik kan enkel met instemming NRC (Commentaar 26 maart 2024) citeren: “Hoewel het lijden van slachtoffers niet mag worden gebagatelliseerd, denken velen, begrijpelijk, automatisch aan het leed dat Rusland – van staatswege – uitstort over tientallen miljoenen Oekraïners. Daar worden dagelijks onschuldige burgers, volgens een in Moskou bedacht plan, met raketten, drones, vliegtuigbommen en granaten aangevallen, geïntimideerd, verminkt of gedood. Daarbij geldt nadrukkelijk geen uitzondering voor ziekenhuizen, scholen of woonblokken, noch voor een theater met honderden doodsbange, schuilende kinderen. Ook al staat de schietpartij in Moskou hoogstwaarschijnlijk los van de oorlog in Oekraïne, de Russische staat wijzen op de gruwelijke terreurdaden die Poetins schrikbewind dag in, dag uit pleegt in het buurland is een begrijpelijke, menselijke reflex.”