Misschien was het in vroegere tijden geen uitzondering als een vrijwilliger binnen een vereniging voor meerdere functies inzetbaar was. Zeker, en ook bijzonder, is dat de veertigjarige Luke Verheijen heden ten dagen nu met stip dé verenigingsman van voetbalclub Riel is. De Goirlenaar heeft er geen moeite mee te duiden waarom hij meestal als steun én toeverlaat met plezier functioneert. “De functie van clubscheidsrechter, teamleider en grensrechter, heb ik altijd met veel plezier gedaan en ik heb er enorm veel ervaring mee opgedaan. Maar wat ik nog belangrijker vind is om daadwerkelijk deel uit te mogen maken van de steeds terugkerende spelvreugde. De promotie van vv Riel in 2016 en het kampioenschap in 2019 zijn voor mij onvergetelijke hoogtepunten. Nee, van zelf voetballen bak ik niks”, lacht Luke.

Door Nico de Beer

“Die bevestiging werd me ruim twintig jaar geleden, door de toenmalige trainer Toon Loeffen, nog eens goed ingewreven. Ondanks dat ik in alle opzichten onder de maat was, en al vanaf mijn tiende bij de club voetbalde, wilde ik toch graag op mijn negentiende met de selectie meetrainen”. “Nee, ge kunt er niks van!”, zei de trainer bot weg. “Nou, dan kom ik wel op m’n eigen manier in het eerste”, reageerde ik meteen.

Ad Timmermans en Peter van Berkel vroegen mij of ik teamleider/grensrechter van het tweede wilde worden. Dat was echt een schot in de roos en op mijn lijf geschreven”.

Als grensrechter werd Luke het eerste jaar getrakteerd op een heuse bierdouche

“De functie van teamleider/grensrechter bij Riel 2 beviel me zó goed dat ik na een paar jaar die taak van Neel Hermans van het Eerste elftal mocht overnemen. Ik was daar hartstikke blij mee! Vooral dat ik m’n belofte waar kon maken om toch nog in de selectie van Riel te komen!” Piet Brekelmans was toen de hoofdtrainer. Na een partijtje biljart vertelde hij mij een leuke anekdote over het eerste optreden van Luke als grensrechter: “We moesten uit tegen PCP. De thuisclub scoorde en Luke werd gelijk getrakteerd op een heuse bierdouche! De scheidsrechter dreigde het duel te staken maar liet ondanks dit incident de wedstrijd toch uitspelen”. “Ja dat klopt helemaal”, herinnert Luke zich maar al te goed.

Luke Verheijen: spelen in de vijfde klasse is goed voor Riel

In zijn gezellig appartement aan de Frankische Driehoek waar de foto’s van vv Riel als wanddecoratie domineren, vertelt Luke graag over het wel en wee van Riel. Vooral de bijzondere goede band die hij had met de afgetreden voorzitter Herman Stroucken doet hem veel. Ook laat ie nadrukkelijk weten dat het goed voor de vereniging is om in de vijfde klasse te voetballen. “We kunnen wel betere voetballers van buitenaf aantrekken en dan misschien promoveren. Maar het is al vaak bewezen dat zowel de stabiliteit als de goede sfeer binnen de vereniging door eigen voetballers het beste eindresultaat oplevert. Ja, natuurlijk zal ik de winnende promotiewedstrijd tegen Willem II tijdens de sensationele nacompetitie van 2016 nooit vergeten. En wat te denken van de rit op de platte kar door het dorp bij het Kampioenschap in 2019 tegen Ollandia, het overweldigend kampioensfeest bij Kerkzicht en het speciaal interview dat ik had met omroep Brabant”.

Zilveren waarderingsspeld

Luke Verheijen is de trotse drager van de “Waarderingsspeld” die hij na 25 jaar als betrouwbare clubondersteuning opgespeld kreeg. Vooral zijn bewezen diensten als de bekwame en respectvolle clubscheidsrechter wegen daar zwaar aan mee. Na 10 jaar is Luke nu als scheidsrechter en als docent arbitrale opleidingen gestopt. Wel heeft hij zijn clubgenoot Ruud Hagedoorn prima opgeleid om zijn functie over te kunnen nemen. Gelukkig blijft Luke Verheijen wel met passie als teamleider bij de hoofdmacht fungeren. “Als je eenmaal betrokken bent bij Riel en je wordt met het virus besmet, blijf je gewoon levenslang bij je geliefde club”, weet Luke.

Tot slot memoreert Luke Verheijen ook nog aan de mooie tijd bij zaalvoetbalclub Konica, toen hij daar rond de eeuwwisseling wedstrijdsecretaris was. “Mijn goede vriend Kevin Kennes voetbalde daar en wij reisden ook vaak mee, als de vader van Kevin -Carool- met de bus van het 1e team naar de uitwedstrijden reed. Dat was altijd super gezellig en ik denk wel dat ik daar qua organisatie veel geleerd heb”.