DOOR WILMA ROBBEN

Altijd blijven studeren

Na de MAVO volgde geen HAVO. Dit in tegenstelling tot wat het kopje hierboven zou vermoeden. ‘Achteraf wel Jammer’ vind Walther. Hij keek op tegen zijn oudste zus. ‘Zij was gaan werken, had een autootje, deed al leuke dingen.’ Dat wilde hij ook wel en ging aan de slag bij bakkerij Smarius in Tilburg-Noord als administratief medewerker. De dienstplicht volgde. ‘Ontzettend veel lol gehad’, waarna Walther met een knapzak op zijn rug de wijde wereld introk. In Amerika reisde hij acht maanden rond en volgde het mooie weer van New Hampshire tot Florida om vervolgens westwaarts te gaan. ‘Een geweldige ervaring’. Ondertussen speelde altijd door zijn hoofd: ‘Ik wil wel gaan studeren.’ Dat werd bij terugkomst een studie Engels en Sociale Dienstverlening. Die laatste studie paste hem niet. Het vakgebied vond hij wel interessant, maar niet de benadering van de student, ‘die moest voortdurend emotioneel geraakt worden, dat ik me afvroeg: waar zijn jullie toch naar op zoek.’

Groot rijbewijs

Wie of wat de trigger was, kan Walther zich niet meer herinneren, maar altijd handig om een groot rijbewijs te hebben. ‘Zo dacht ik toen echt hè! Ik woonde in de Hasseltstraat [in Tilburg] en wandelde op vrijdagavond naar de Kasteelhoeve, waar die cursus werd gegeven. Met dat rijbewijs op zak wandelde ik even later een industrieterrein op en rolde als vrachtwagenchauffeur voor twintig jaar het transport in.’

Van vrachtwagencabine naar klaslokaal

Na diverse omzwervingen in de transportwereld doofde de vlam in de pijp en ging het roer om bij de inmiddels 48-jarige Walther. De vrachtwagen werd ingeruild voor de Pabo die vier jaar later met succes werd afgerond. Na zijn LIO-stage [Leraar In Opleiding] bij ’t Schrijverke in Goirle ging meester Walther aan de slag bij SO De Keyzer. Hij gaf er les aan groep 7 en 8.

We maakten even een grote stap, want al tijdens de PABO-periode was laatbloeier/mooie vogel Walther werkzaam als begeleider van leerlingen van de Beatrix Mavo, deed hij vervangend werk bij basisschool Christoffel (allemaal in Tilburg) totdat hij via-via, een route die Walther wel vaker op een spoor zette, bij SO De Keyzer belandde.

Veel veranderd

Walther: ‘Er is veel veranderd, maar het eerste jaar was wel een tropenjaar. Inmiddels zitten kinderen met autisme en kinderen met gedragsproblemen [externaliserend gedrag] samen in een klas. De maximale groepsgrootte is zo’n twaalf á dertien kinderen. We volgen het normale schoolprogramma met dezelfde leer- en kerndoelen als in het reguliere basisonderwijs. We hebben wel meer mogelijkheden om het kind makkelijker zijn weg te laten vinden. Dat zit in de persoonlijke begeleiding, meer zorg en meer onderwijsassistenten zodat de leerkracht zich beter kan focussen op het lesgeven.

De maatschappij is erg aan het veranderen. Er is sprake van minder respect, tolerantie en geduld. Dat merk je ook aan onze kinderen. Bijvoorbeeld aan het aantal time-outs dat nodig is. Dat maakt het werken met onze doelgroep de laatste jaren dan ook steeds pittiger.

Daarom is het goed dat we elkaar als team na school treffen in de koffiekamer. Even ventileren als het nodig is. Je verhaal doen zodat je het niet mee naar huis neemt. Er kan gehuild worden, er kan getroost worden. Dat is echt wel eens nodig.

Bijzondere herinnering

Veel kinderen zijn hem bijgebleven, waaronder een leerling met autisme. ‘Je moet weten dat alle lokalen een bijruimte hebben, afgescheiden door een glazen wand. Indien nodig kan een kind daar even tot rust komen. Zo adviseerde ik een leerling even zijn rust te pakken in die bijruimte. Zo gezegd, zo gedaan. Wat schetste mijn verbazing? Ik zag het betreffende kind achter die glazen wand alsmaar op en neer gaan met getuite mond, zwembewegingen makend met zijn armen. Toen hij weer tot rust gekomen was en terugkwam in de klas vroeg ik hem wat hij daar eigenlijk aan het doen was. ‘Ik zat in een aquarium’ was het antwoord. ‘Ik was een vis.’

Walther maakte ook fysiek sterke knapen mee die door een minimale aanleiding konden ‘ontploffen’. Bij dat soort controleverlies is er een time-outteam paraat om in te springen. Maar je bent dan wel even de buffer die de rest van de groep in bescherming moet nemen.

Pensioen

Het laatste anderhalf jaar nam Walther wat gas terug en werkte hij als remedial teacher één op één met leerlingen of met leerlingen in kleine groepjes.

En zo sloot een markante man zijn carrière af in het onderwijs en dat niet alleen. Het pensioen is ingegaan, Walthers arbeidzame leven zit erop.

Op zijn nachtkastje ligt Mijn leven in de wildernis van Miriam Lancewood over wandelen en helemaal teruggeworpen zijn op jezelf. Een nieuw avontuur? Walther kan niet wachten.